HANNAH ARENDT

Odkąd sięgam pamięcią zawsze trudno mi było mówić o moich miłościach. To ponaderotyczne uniesienie jest zarówno wielkim szczęściem, jak i czystym cierpieniem — a i jedno, i drugie domagają się mocnych słów. Niewłaściwy, nieadekwatny, od zawsze aluzyjny — kiedy właśnie chcielibyśmy, aby był jak najbardziej bezpośredni — język miłości szybuje w przestworzach metafor — jest bowiem językiem literatury. Jest też niepowtarzalny, uznaję go wyłącznie w formie pierwszoosobowej. A jednak opowiem Wam tutaj o pewnym szczególnym rodzaju filozofii miłości. Czymże bowiem jest psychoanaliza, jeśli nie niekończącym się poszukiwaniem odrodzenia, właśnie dzięki doświadczeniu miłości, podejmowanym wciąż
na nowo po to, aby je przemieścić, ożywić, i jeśli nie odreagować, to przynajmniej przyjąć i utwierdzić w życiu analizanta jako warunek sprzyjający jego bezustannej odnowie, jego nieumieraniu? Przyznaję, że nietypowy los moich miłości (czy może raczej powinnam powiedzieć – mojej własnej kruchości, skrywanej pod maską czujności) jeszcze bardziej pogłębia bezradność moich słów wobec owego splotu seksualności i ideałów, jakim jest doświadczenie miłości. Sprawia też, że od lirycznej fascynacji bądź psychopornograficznych opisów wolę poniekąd historyczny język naznaczenia wstecznego. Czy można się w nim doszukiwać również (miłosnego) milczenia analityka?”

*

Historie miłosne Julii Kristevej, francuskiej filozofki, semiolożki i aktywnej psychoanalityczki, to niezwykła, „przygodowa” książka będąca autobiografią uczuciową, w której typografia pragnień rozpościera się gdzieś pomiędzy własnym doświadczeniem miłosnym, a doświadczeniem psychoanalityczki, która na co dzień ma do czynienia zarówno z pacjentami, jak i z najbardziej znanymi tekstami kultury, poprzez które dociera do duchowości starożytnych Greków. Kristeva zaczyna swą miłosną historię wychodząc od mitu Narcyza, przez sztukę miłości Owidiusza, analizuje Plotyna i Augustyna, dochodzi do romansów średniowiecznych trubadurów, w których miłosnej twórczości upatruje początek nowożytnej powieści o miłości, miłości nieszczęśliwej, w końcu dotyka twórczości Szekspira, Goethego, Stendhala, Prousta, Baudelaire’a, poprzez historie kochanków i świętych, dochodząc aż do kultury Punku…

 46 brawurowych szkiców wybitnego erudyty, krytyka, tłumacza. Gondowicz wierzy w książkę i w mało co więcej. Opowiada dziwne historie. Stara się dawać do myślenia, a przy tym do zabawy.
"Feliks Jabłczyński, akwaforcista sprzed wieku, który pierwszy użył do celów graficznych wyżymaczki, rył pierwszy w ceracie i pierwszy tłoczył odbitki z utwardzonego klejem piasku, wynalazł elektryczny przyrząd do gaszenia świecy, nieschnące farby olejne,
mydło do nadpsutego mięsa i sporo innych rzeczy. Posiłki warzył sobie raz na tydzień
w wielkim saganie, wrzucał tam, co popadło. 'Chcę wołowinę – tłumaczył – pogrzebię w garnku i mam wołowinę. Chcę rybę – mam rybę. Chcę kalafiora – mam kalafiora.
A w razie wątpliwości, co właściwie wyłowiłem, dodaję majeranku'.
Taka też jest ta książka. W razie wątpliwości, co właściwie czytacie, dodajcie majeranku.
Byle nie solić! Autor sam przesolił".
Jan Gondowicz

Soren Gauer; kanadyjski pisarz i tłumacz mieszkający w Polsce od dwudziestu lat. "Rzeczy Niewysłowione" to jego druga książka wydana w Polsce, pierwsza była powieść "Nie to, nie tamto" wydana w 2014 roku. Autor wydał również dwa zbiory opowiadań w języku angielskim: "Hymns to Milionaires" i "Quatre Regards sur L'Enfant Jesus". Tłumaczy prozę dwudziestolecia międzywojennego oraz współczesną. Na język angielski przełożył między innymi książki Witkacego, Brunona Jasieńskiego, oraz Jerzego Ficowskiego. Mieszka w Krakowie.

 Zbiór krótkich opowiadań, impresji, spostrzeżeń, które można nazwać powidokami wojny i Holocaustu. "Ikea", "Pomidorowa", "Zabawa w chowanego", "Nurofenowe dzieci", "Opener, czyli co się nosi nad morzem", "Good Life" i cała reszta "Oświęcimek" to szorstki, czasem poetycki zapis osobistych doświadczeń i wspólnotowych przeżyć. Odważna konfrontacja z tym, co nie jest chętnie wypowiadane.
Wojciech Albiński w 2012 roku wydał zbiorek opowiadań "Przekąski, zakąski", w 2014 - "Jak czuć się dobrze, gdy cię wywalą", coś na kształt poradnika. Przez dziesięć lat pracował w reklamie, ostatnio przeniósł się do biblioteki. Ma 36 lat, rodzinę, mieszka pod Warszawą, pisze.