KSIĄŻKI O SZTUCE

 W dwujęzycznym przewodniku znajdziecie 60 mniej lub bardziej znanych obiektów, założeń architektonicznych, rzeźb i dekoracyjnych detali znajdujących się u stóp skarpy wiślanej, od Mostu Śląsko-Dąbrowskiego po Trasę Łazienkowską: wielkomiejskie kamienice i miejskie wille, mosty, szkoły i siedziby ważnych instytucji, mozaiki i (płasko)rzeźby, budynki Kuryłowiczów, Szyllera, Gutta i wielu innych wybitnych architektów. Wszystkie fachowo opisane i pokazane na syntetycznych ilustracjach, na których budynki wyglądają, jakby wróciły z miejskiego krajobrazu na deski kreślarskie.

Publikacja jest efektem projektu realizowanego w Muzeum Sztuki w Łodzi w kooperacji z Zakładem Literatury XX iXXI wieku UŁ. Badania, prowadzone w duchu case studies, koncentrowały się na zjawiskach świadczących o przywiązaniu artystów do rozmaitych wariantów awangardowo pojętej zasady integracji sztuk. Akcentowały one także zbieżność dążeń twórców w Polsce po 1945 roku w różnych kontekstach społeczno-politycznych, instytucjonalnych czy nawet towarzyskich.
Książka dotyczy sojuszy i analogii w obrębie sztuk wizualnych i literatury – zarówno ponad ich zwyczajowo respektowanymi formułami, jak i w umownie przestrzeganych i honorowanych granicach. Autorzy zgromadzonych tekstów starają się uchwycić wzajemne artystyczne stymulowanie w rozprzestrzenianiu konkretnych idei, a zarazem interesuje ich zmiana usytuowań i optyk w postrzeganiu pozornie dobrze znanych zagadnień; innymi słowy – wszystko to, co kryje się w semantycznym potencjale tytułowych „(dy)fuzji”.
„Tom ma wyraźny rys nowatorski – i to zarówno w płaszczyźnie rewelatorskiej (tam, gdzie mowa jest o zjawiskach słabo zbadanych), jak i w obszarze repetycji (tam, gdzie poruszane są zagadnienia nie najgorzej opracowane). [...] Wyłania się też w nim pewien dział by tak rzec, poznawczy. Po jednej jego stronie sytuują się przyczynki do twórczości bardzo znanych i znanych artystów (Białoszewski, Brzozowski, Buczkowski, Czycz, Haupt, Kantor, Peiper, Strzemiński, Themerson), z drugiej natomiast strony otrzymujemy kompetentne teksty, poświęcone artystom i zjawiskom znanym mniej lub niemal wcale (Bruszewski, Dłużniewski, Kryszkowski, Partum czy też sztuka artzinów). Siłą rzeczy, te pierwsze przyczynki wymagają podjęcia swoistego agonu z badaczami-poprzednikami, te drugie zaś stanowią nowość intelektualną niejako same przez się. Takie zestawienie wydaje się bardzo ożywcze dla wymowy całej publikacji”.
Z recenzji dr. hab. Piotra Łuszczykiewicza, prof. UAM

Antologia kobiecej myśli teatralnej, która pozwala na usłyszenie kobiecego głosu nie tyle w pracy i dziele, ile w refleksji nad nimi, w autokomentarzach i wspomnieniach, w zapisie doświadczenia, w perspektywie metateatralnej, historycznej, instytucjonalnej i, nade wszystko, osobistej. Trzecia z książek powstałych w ramach projektu HyPaTia – kobieca Historia Polskiego Teatru.

„(Nie)świadomość teatru, poza upodmiotowieniem kobiecego głosu, a zarazem odsłonięciem jego dystynktywnych cech, ma także aspekt jawnie polemiczny. Jest bowiem, oczywiście tylko w pewnym sensie, odpowiedzią na antologię Świadomość teatru. Polska myśl teatralna drugiej połowy XX wieku wydaną pod redakcją Wojciecha Dudzika w Wydawnictwie Naukowym PWN w 2007 roku, w której na pięćdziesiąt osiem zamieszczonych tekstów jest zaledwie pięć napisanych przez kobiety i dwa, których są współautorkami, a pod względem objętości wypowiedzi kobiet zajmują niewiele ponad pięć procent całości” – pisze we wstępie Joanna Krakowska.

Pamiętam, jak ci, co znali dokonania polskiej szkoły filmowej czy kina moralnego niepokoju, jeszcze dziesięć lat temu załamywali ręce z rozpaczy: w roku 2005 na wszystkie polskie filmy sprzedano 800 tysięcy biletów. Po dziesięciu latach na obejrzenie polskiego filmu – i to w warunkach ostrej konkurencji zagranicznej
– wybrało się do kina ponad 11 milionów osób. Tak trzymać.
Agnieszka Odorowicz
Krytyk filmowy, zahibernowany kilkanaście lat temu, przebudziwszy się w dzisiejszych czasach, przeżyłby szok. Nie ze względu na polityczne zwroty i kataklizmy, aquaparki, autostrady czy niespodziewane sukcesy polskich sportowców. Mało bowiem co zmieniło się w Polsce tak bardzo jak kinematografia. Co się wydarzyło w ciągu tych dziesięciu lat, że tak gruntownie odmienił się obraz polskiego kina i jego miejsca – nie tylko w kraju? Jak w ogóle możliwa była ta zmiana? Czas opowiedzieć sobie tę niezwykłą historię.
Wojciech Orliński (ur. 1969) – dziennikarz „Gazety Wyborczej”.
Autor kilku książek, m.in. Co to są sepulki – wszystko o Stanisławie Lemie (2005), Ameryka nie istnieje (2009) i Internet – czas się bać (2013). Prowadzi bloga Ekskursje w dyskursie.

Bogata, wyczerpująca kolekcja ilustracji, ukazująca zmiany w modzie męskiej w ciągu ostatnich 100 lat, z tekstem autorstwa historyka mody, Cally Blackman, Rzadko publikowane fotografie i ilustracje prezentują, w miarę jak mijał wiek, eleganckie krawiectwo z Savile Row i solidność uniformów khaki i dżinsowych, a także pracownie, w których powstawały wspaniałe fasony i zestawienia kolorów. Ta unikatowa książka, poprzez bogactwo ciekawych ilustracji, ukazuje ewolucję ubiorów męskich, od tych praktycznych do niezwykle wykwintnych i ozdobnych. Wpływy twórczości Pierre’a Cardina, Giorgia Armaniego, Ralpha Laurena i innych projektantów ukazano w zestawieniu z wpływami mody ulicznej z lat sześćdziesiątych XX wieku, sceny punkowej i klubowej, zawierając historię rozwoju rynku ubiorów męskich w jednej, bezcennej książce. 100 lat mody męskiej będzie nieocenioną pomocą dla wszystkich studentów, historyków i teoretyków mody i miłośników męskich ubiorów
Fragment wstępu
Ta książka przywraca właściwą rangę modzie męskiej – do niedawna uważanej za podrzędną w stosunku do mody damskiej. Historia mody pomija w olbrzymiej części ubiory męskie XX wieku, uważane za nieciekawe w porównaniu z oczywistym urokiem ubiorów kobiecych. Takie pojmowanie zawdzięczamy częściowo ogólnej akceptacji teorii J.C. Flügela o „wielkim męskim wyrzeczeniu się” mody, zawartej w dziele The Psychology of Clothes (Psychologia ubioru), opublikowanym w 1930 r. James Laver, poważany historyk ubiorów, poparł tę teorię w swym dziele Taste& Fashion (1937 r.), w którym stwierdzał, że mężczyźni nie byli w stanie konkurować z kobietami w dziedzinie mody od końca XVIII wieku aż do tak zwanej peacock revolution („pawiej rewolucji”) w latach sześćdziesiątych XX wieku. Jednakże na długo przedtem mężczyźni zdradzali zainteresowanie stylowymi ubiorami; nie tylko nosili pięknie skrojone garnitury, ale także ubierali się w awangardowe, a nawet „wywrotowe” stroje pod tym względem pozostawiając kobiety daleko w tyle. Faktem jest, że w poprzednim stuleciu męskie ubiory wywarły dużo większy wpływ na modę kobiecą niż kobiece na męską.
PATRONI MEDIALNI:
polki.pl, dlaLejdis.pl, MODA MĘSKA, FASHIONBUSSINES.PL, FASHIOM MAGAZINE, FASHION NOW.pl, sophisli.pl

 Jedwab to skarb Chin i klejnot Wschodu, który zapisał się złotymi zgłoskami na kartach historii i odegrał doniosłą rolę na scenie kultury światowej. Historia produkcji jedwabiu sięga ponad tysiąca lat. Jak powstaje jedwab? Jak doszło do jego odkrycia? Czym był Jedwabny Szlak? Na te i wiele innych pytań odpowiada ta publikacja, która powstała w chińskim Muzeum Jedwabnictwa znajdującego się w Hangzhou u stóp góry Yuhuang nad brzegiem Jeziora Zachodniego. Jest to także muzeum państwowe, które będąc jednocześnie największym w Chinach ośrodkiem gromadzenia zabytków tkackich, ich wystawiania, ochrony i badania, prowadzi także działalność edukacyjną w zakresie jedwabnictwa i jest bramą wprowadzającą w świat kultury jedwabiu. 100 pytań o jedwabiu to praca zespołowa, której inspiracją były pytania od zwiedzających muzeum licznych wycieczek z całego świata.

Beginning with Filoli, the century-old, forward-looking estate situated just south of San Francisco, and closing with The Park, the first public garden ever created in Las Vegas, John Hill takes readers on a worldwide tour, one per year, of beautiful, inspiring, creatively designed, and historically significant landscapes. From the leafy promenades along the Ljubljanica River in Slovenia and the lush, tropical gardens at Lunuganga in Sri Lanka, to the Peace Memorial Park in Japan and the Vietnam Veterans Memorial in Washington, D.C., each of these public sites is currently accessible-a fact that makes this grouping a superb "must-see list" for landscape enthusiasts. Double-page spreads feature color images paired with Hill's insightful texts.

A visual feast of 400 dazzling images, this is a comprehensive survey of the genre over the last century. The book also offers an overview of the development of fashion, as seen through the eyes of the greatest illustrators of the day. Early in the century, fashion illustration reflected new, liberating currents in art and culture, such as the exoticism of the Ballets Russes, while the postwar period saw inspiration from the great Parisian couturiers.

Żyjemy w czasie, który nie jest wspólny dla wszystkich. Mówiąc obrazowo, jest taka odmiana czasu, linearny czas, który rwie gdzieś w nieznane – jak potok aut za oknem od strony ulicy. I jest czas za oknem na ogród, côté jardin, jak piszą Francuzi. To czas wiecznych powrotów, w którym wiemy, że gdy przekwitnie bez, zakwitają cynie, potem przychodzi żar lata, blask astrów i chryzantem, pora opadających liści i znów czekanie, aż zakwitną bzy. Czas cykliczny, obroty lat, sezonów, dni, wyznaczają rytm życia rolników i pszczelarzy, nauczycieli i kapłanów, sprzedawców lodów i handlujących parasolami. Czas linearny to czas odkrywców, zdobywców, kolejarzy i polityków, dziennikarzy – pędzi naprzód w stronę nieznanego. W tym czasie jest i przerażenie przyszłością, ryzyko, jest i nadzieja poprawy, nawet szczęścia. A czas cykliczny pocieszyć potrafi spokojem.

Oto 120 poruszających memów Marty Frej, które dotykają ważnych i aktualnych problemów społecznych, skłaniają do refleksji i odsłaniają trudną prawdę o polskiej rzeczywistości.
Siebie i swoje poglądy można wyrażać na wiele sposobów, jednak tym, co do współczesnego człowieka przemawia najbardziej, jest obraz. Marta Frej, polska malarka, ilustratorka i animatorka kulturalna, opisuje dzisiejszą rzeczywistość i swój stosunek do niej za pomocą memów. W tych obrazach z błyskotliwymi, celnymi podpisami porusza wiele trudnych tematów dotyczących m.in. praw kobiet, feminizmu, nietolerancji wobec mniejszości seksualnych, ekspansji Kościoła katolickiego w życiu publicznym, wykluczenia, stereotypów… Jej profil na Facebooku obserwuje ponad 200 tysięcy osób, a memy z prawdziwymi do bólu hasłami zna pewnie cała Polska.

 „150 lat malarstwa polskiego”, autorstwa Marii Anny Potockiej, to bogato ilustrowany zbiór blisko pięćdziesięciu esejów poświęconych najwybitniejszym polskim artystom od drugiej połowy XIX wieku do czasów współczesnych. Każdy z tekstów koncentruje się na wskazaniu esencji twórczości danego malarza – od zarysowania tła biograficznego, często przez analizę psychologiczną twórcy, po podsumowanie jego dorobku artystycznego. Rozważania wzbogacone są w interpretacje wybranych dzieł sztuki, które niejednokrotnie wykraczają poza oczywiste przesłanie, jakie niesie obraz. Jak zauważa autorka: „Właściwy sens sztuki zawiera się w twórcy. Dzieła są jedynie tropami, które pozwalają do tego źródła dotrzeć”. Maria Anna Potocka umożliwia czytelnikom wnikliwe i bardzo subiektywne spojrzenie na dorobek artystyczny wielu polskich malarzy, choćby Jana Matejki, Jacka Malczewskiego, Tadeusza Kantora, Wojciecha Fangora, Edwarda Dwurnika czy Leona Tarasewicza, tłumacząc, że indywidualne relacje z czyjąś sztuką i zgłębienie jej w osobisty sposób pozwalają każdemu odbiorcy przeistoczyć się niejako w artystę.