KSIĄŻKI O SZTUCE

Publikacja dofinansowana przez The Japan Foundation oraz Fundację im. Takashimy. 

Ta książka pokazuje na przykładzie trzech dramatów nō, w jaki sposób w dziele sztuki wypełniają się zasady antycznego postrzegania świata, według których przyroda, całe otoczenie człowieka i on sam stanowią niepodzielny i żywy BOSKI DWUMIAN – jeden świat, w którym żywi obcują ze zmarłymi. Dzięki wynalazkowi Umiejętności (takie jest bowiem pierwotne znaczenia słowa nō) człowiek przemienia ograniczenie „tu i teraz” na trwanie w wieczności, przy czym wieczność nie jest bezkształtna, ale barwna i pełna form. 

Jadwiga M. Rodowicz – urodzona na Śląsku w rodzinie o silnych tradycjach powstańczych. Japonistka, dyplomatka. Ukończyła studia japonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskała tytuł doktorski w 1982 roku. Studiowała na Uniwersytecie Tokijskim, pobierała nauki teatru nō w Tessenkai pod kierunkiem Kanze Tetsunojo. W latach 1979–1989 byłą członkinią zespołu artystycznego Ośrodka Praktyk Teatralnych „Gardzienice”. Przez wiele lat prowadziła zajęcia dydaktyczne na japonistyce UW. Od 1993 roku pracuje w dyplomacji polskiej, od 2008 roku jest Ambasadorem Rzeczypospolitej Polskiej w Japonii.

Publikacja dofinansowana przez Uniwersytet Jagielloński

Związki między Słowackim i Grotowskim są głębsze i istotniejsze niż tylko fakt, że drugi sięgał po teksty pierwszego. Z pewnością obu łączy przecież niezwykła dynamika postawy twórczej, obejmującej i „życie”, i „sztukę”. Obaj pozostawali w nieustannym poszukiwaniu, nie zadowalając się tym, co już udało im się stworzyć. Obaj nie poprzestawali na już osiągniętych formach i metodach, bezkompromisowo niszcząc je, gdy uznawali, że stały się martwe. Obaj w niezwykle głęboki i dalekosiężny sposób przekształcili dziedziny, w których tworzyli. Obaj wreszcie, przy oficjalnym uznaniu, zostali w Polsce zepchnięci na dalszy plan, a ich dokonania spotykają się z drwiną, oskarżeniami o uruchamianie ciemnych mocy i podejrzane eksploracje na pograniczu sztuki i religii.
Wyrazem tego przekonania o istnieniu licznych i mocnych więzi łączących Słowackiego i Grotowskiego, a zarazem okazją do ich przemyślenia, stała się w poświęconym im obu roku dwudniowa konferencja „Kości mi wewnętrzne połamał”. Słowacki i Grotowski – rekontekstualizacje, zorganizowana w grudniu 2009 roku przez Instytut im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu i Katedrę Dramatu Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Heiner to awangarda. Ale posiada też wielką, ontologiczną agonię. Właściwie mniej mnie interesuje awangardowy rys jego twórczości, bardziej jego otchłań. Teatr nie musi niczego interpretować ani wyjaśniać. Od tego mamy naukę, a nie sztukę. W mojej pracy potrzebuję nieporozumień. Potrzebuję otchłani: ciemnej, ukrytej, stłumionej, niebezpiecznej strony materiału. Teatr to nie tylko dramaturgia. To także poszukiwanie nicości. Beckett powiedział kiedyś: „Wszystko, co robię, wyraża moje dążenie do boskiej nicości”. Czasem artysta musi nie rozumieć, tęsknić za własnym dzieciństwem, boską naiwnością dziecka.
(Theodoros Terzopoulos)