ALBUMY/EDYCJE SPECJALNE

“Obrazy Tadeusza Kalinowskiego z końca lat sześćdziesiątych wypełniają koła, prostokąty i trójkąty. Na wielu z nich obserwujemy rzędy jednakowych figur jednakowej wielkości, co wprowadza moduł jako podstawę podziału pola obrazowego. Granice form są zawsze precyzyjnie wykreślone a kolorystyka rygorystycznie zawężona do kilku czystych, jaskrawych barw. Farbę rozprowadzano równomiernie, bez widocznych pociągnięć pędzla i efektów fakturalnych.
Geometryczny podział pola obrazowego artysta zaczął praktykować w tzw. Obrazach streficznych, powstających w pierwszej połowie lat sześćdziesiątych. Czynił to jednak dużo bardziej swobodnie – ciemne kontury kwadratów i prostokątów wyłaniają się z bogatej materii kolorystycznej, po czym niepostrzeżenie się w niej rozpływają. W niektórych pracach geometryczny szkielet odgrywa duże znaczenie, w innych został jedynie zasygnalizowany.
Jakie znaczenie posiada przejście do krańcowego rygoryzmu formalnego w obrazach z przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych? Na jaki trop interpretacyjny wprowadza odbiorcę schematyczność kompozycji przywodząca na myśl rysunki techniczne?
Maria Niemyjska, fragment tekstu z albumu (…)”.